گمشده در من

آن دمی که می بارد برف بر اشتیاق نفس هایمیاهجوم بادی سرد، می کشد شلاق بر داغی  رخساره هانفس ها، در سینه محبوسچهره ها گمشده در مهآری در همین سخت لحظات سرد است که من بیشتر می خواهمت!تو راو استواری شانه هایت،تو راو گم شدن خنده هایت در هیایوی باد و آغوشم! در سختی ها،در خشم های سخت روزگار،من چه پناهی دارم بجز کمند محکم دستان تو؟کجا بهتر است برای آرامش،بجز پهنای خیال انگیز آغوشت؟ شاید بهشت وعده ای زیبا،/زیبا و خیال انگیزاما،چرا من هیچ کجا را نمی خواهم بی تو؟بهشت ارزانی مومنان سخت کردار باد!من جهنمی سوزان تر از آغوشت نمی خواهم!راستی چه اعجازیست در نگاه تو؟تو کهربای ربایش قلب ها را از که به اعجاز برده ای؟تو از کدامین سرزمین های عاشقی هستی؟این همه جاذبه در کرداراین گناه شیرین عاشقی از کدام شراب کهنه به ارث داری؟نمی دانی،نمی دانی که این آسمان اندیشه من،پر شده از تکرار اسم تو... به راستی، منکبوتری تنها، گمشده در آسمان فراخ روزگارانم!من از معابد شرق در گذرممرا به ونیز زیبابه پاریس عشاق چه کار؟باز کن آغوشت رااین سرزمین امن، این پناهگاه همیشگی آرزوهایم!تو پناهم باش!تو ای پشت بام  آرامش بخش هر پرواز!مگر،این آسمان آبی خیال انگیز شعرهایم،وصف دلتنگی پرواز با تو را نمی کند ترسیم؟ خوب من،ای خدایگان من بر روی زمین،این زمستان سرد جدایی ها را پایانی باش!بهارکم،باش دمی با من،منی که خسته تر از آنم که تو می دانی،کنارم باش،کجا بهتر است برای آرامشم،بجز پهنای خیال انگیز آغوش تو؟ تا به ابد های دوردست،بگیر دستانم رامگر من چه پناهی دارم بجز دستان تو؟ #حجت_فرهنگدوست#بهمن1401   دکلمه این شعر: متاسفانه مرورگر شما، قابیلت پخش فایل های صوتی تصویری را در قالب HTML5 دارا نمی باشد.توصیه ما به شما ا گمشده در من...

چه غمگینی شادی می زند موج در شعرهایم،باز،/در این سرزمین گیج و شکننده رویاهای دیروز و اکنونسرزمین رنگین کمان های خفته در خون !انگار می روید بازخطوط مبهم عشق از جنگل های سبز دستاهایمانما تمشک های رسیده عاشقانه چه بسیار خواهیم چید،در این تاریکی،در این جهل سیاه ممتد،می دانستیرنگ خورشید از چشمان تو جان می‌گیرد؟ به زودی،خواهد آمد طنین پای سحرگاهان عاشقی!از جاده سیاه شبما نور را میراثی از صندوقچه چشمان تو می دانیم!دستانتان را باز کن!نزد تو،صبح پرنده ایی کوچک است که پرواز را در آرزوست! می دانستی،چه بسیار دنیا به خود دیده است این حکایت را:از لا به لای چوبهای دار،همیشه خورشیدک های کوچک امید،نهال های آزادی می روید! می بارد باز باران اگر بر این سرزمین،یعنی تو هستی!تو یعنی ما!هستی که اینگونه من نزد تو می گذارم سرم را بر شانه ات!زندانبان خورشید را بگو،ما خواهیم ماند در این دیار!لشکر سیاهی ها خواهند رفت،پس،همین اکنون، به آغوشم بیاسر بگذار بر سینه امآبی آسمان را آرزو کن!ما رویاهای نشکفته چه بسیار داریم هنوز... #دی_1401#حجت_فرهنگدوست       گمشده در من...

از چه می هراسی!؟دستهایت را به من بده!شاید سخت، امامن و تو،از زمستان عبوس دلتنگی ها عبور خواهیم کرد! از چه می هراسی!؟بتکان چشم هایت را از غم،دیشب خواب دیدمت،استواری دستهایت به من گفت:گذرگاه جدیدی مقابل چشمان ماست!بهار،فصل نوشیدن شراببهار،زمانی برای عاشقی دوبارهبهار،فصل آمدن خبری از تو! نمی دانمبهار نام دیگر توست،یا تو نام دیگر بهاری؟ #حجت_فرهنگدوست#بهمن1401 گمشده در من...

می شنوم،کوچه به کوچه،طنین قدم های تو رانازک و نرم!ترانه گام هایت در گوشم چه بس آشناست! بر چهارگوشه قلبم،کنار هر پنجرهروزی هزاران شمعدانی خواهم گذاشت،بیا،بازهم بیا،به کوچه های قلب من بیا،رنگ چشمانت ریخته در شب رنگین خوابم،بیا و باز هم بیامی شناسم،طنین قدم های تو راصدایی که چه بس آشناست!می شنوم و می شنومزمزمه صدای تو، شعری است لطیفنمی دانی،چه ترنمی دارد این آواز گام هایت!می شناسم،نازک و نرم!ترانه گام هایت در گوشم چه بس آشناست! نه اینکه دلم گرفته است از دیگران،نه تو باور نکن که این دلتنگی نیست از آن تو!تو برو!و برو باز!بی نگاهی بر خاطراتمانبرو بی آنکه دلتنگ شوی دستانم رااما گاه به گاهی گام هایت را گذر بده از خواب های من،می شناسم،نازک و نرم!ترانه گام هایت در گوشم چه بس آشناست! سالهاست،چه بی خوابم من،هر شب حوالی سحر،دلم یک گوید می آیی تو،می شنوم و می شنومزمزمه صدای تو، شعری است لطیفنمی دانی،چه ترنمی دارد این آواز گام هایت!می شناسم،نازک و نرم!ترانه گام هایت در گوشم چه بس آشناست! بی تو، اگرچهدر گذر است این دنیا من،اما.... #دی_1401#حجت_فرهنگدوست  گمشده در من...